Prosta formuła konturu

Podstawy

Przy użyciu prostej formuły konturu mogą być zestawiane w prosty sposób kontury, składające się z dziewięciu podkonturów włącznie (wybrania lub wysepki). Z wybranych podkonturów sterowanie oblicza cały kontur.

Schemat: odpracowywanie przy pomocy SL-cykli i prostej formuły konturu

0 BEGIN CONTDEF MM

...

5 CONTOUR DEF

...

6 CYCL DEF 20 DANE KONTURU

...

8 CYCL DEF 21 PRZECIAGANIE

...

9 CYCL CALL

...

13 CYCL DEF 23 FREZOW. NA GOT.DNA

...

14 CYCL CALL

...

16 CYCL DEF 24 FREZOW.NA GOT.BOKU

...

17 CYCL CALL

...

50 L Z+250 R0 FMAX M2

51 END PGM CONTDEF MM

 
Tip

Pamięć dla jednego cyklu SL (wszystkie programy opisu konturów) jest ograniczona do maksymalnie 100 konturów . Liczba możliwych elementów konturu zależy od rodzaju konturu (wewnętrzny/zewnętrzny) i liczby opisów konturów oraz wynosi maksymalnie 16384 elementów konturu.

Puste obszary

Przy pomocy opcjonalnych pustych obszarów V (void) możesz wykluczyć określone obszary z obróbki. Te obszary to mogą być na przykład kontury na detalach odlewnych bądź zabiegi z poprzednich etapów. Możesz definiować do pięciu pustych obszarów.

Jeśli zdefiniowano cykle OCM, to sterowanie wcina się prostopadle w materiał pustych obszarów.

Jeśli używasz cykli SL z numerami 22 do 24 , to sterowanie określa pozycję wcięcia niezależnie od zdefiniowanych pustych zakresów.

Sprawdź poprawność wykonania w symulacji.

Właściwości konturów częściowych

  • Proszę nie programować korekcji promienia.
  • Sterowanie ignoruje posuwy F i funkcje dodatkowe M.
  • Transformacje współrzędnych są dozwolone – jeśli zostaną one zaprogramowane w obrębie elementów składowych konturów, to działają one także w następnych podprogramach, nie muszą być resetowane po wywołaniu cyklu.
  • Podprogramy mogą zawierać współrzędne osi wrzeciona, zostaną one jednakże ignorowane.
  • W pierwszym wierszu współrzędnych podprogramu określa się płaszczyznę obróbki.

Właściwości cykli

  • Sterowanie pozycjonuje przed każdym cyklem automatycznie na bezpieczną wysokość.
  • Każdy poziom głębokości jest frezowany bez odsuwania narzędzia; wysepki zostaną objechane z boku.
  • Promień „naroży wewnętrznych “ jest programowalny – narzędzie nie zatrzymuje się, unika się zaznaczeń przy wyjściu z materiału (obowiązuje dla ostatniego zewnętrznego toru przy przeciąganiu i wykańczaniu bocznych powierzchni).
  • Przy wykańczaniu powierzchni bocznych sterowanie dosuwa narzędzie do konturu na torze kołowym stycznym.
  • Przy obróbce na gotowo dna sterowanie przemieszcza narzędzie również po tangencjalnym torze kołowym do detalu (np.: oś wrzeciona Z: tor kołowy na płaszczyźnie Z/X).
  • Sterowanie obrabia kontur przelotowo ruchem współbieżnym lub ruchem przeciwbieżnym.

Dane wymiarów obróbki,jak głębokość frezowania, naddatki i bezpieczną wysokość należy wprowadzić centralnie w cyklu 20 DANE KONTURU lub 271 OCM DANE KONTURU .

Wprowadzenie prostej formuły konturu

Poprzez możliwość wyboru na pasku akcji lub w formularzu można połączyć ze sobą rozmaite kontury we wzorze matematycznym.

Proszę postąpić następująco:

  1. Wybierz Funkcję NC wstaw
  2. Sterowanie otwiera okno Funkcję NC wstaw.
  3. CONTOUR DEF wybrać
  4. Sterowanie rozpoczyna wpisywanie formuły konturu.
  5. Wprowadzić pierwszy kontur częściowy P1

  1. Wybrać opcję: wybranie P2 lub wysepka I2
  2. Zapisać drugi podkontur
  3. Zapisać w razie potrzeby głębokość drugiego podkonturu.
  4. Kontynuować dialog jak to opisano uprzednio, aż do wprowadzenia wszystkich elementów składowych czyli podkonturów.
  5. W razie potrzeby zdefiniować puste obszary V .
  6.  
    Tip

    Głębokość pustych obszarów odpowiada całkowitej głębokości, zdefiniowanej w cyklu obróbki.

Sterowanie udostępnia do wpisywania konturu następujące możliwości:

Opcja wyboru

Funkcja

Plik

  • Dane wejściowe
  • Wybór pliku

Definiować nazwę konturu lub kliknąć wybór pliku

QS

Zdefiniować numer parametru QS

LBL

  • Numer
  • Nazwa
  • QS

Zdefiniować numer, nazwę parametru QS znacznika

Przykład:

11 CONTOUR DEF P1 = LBL 1 I2 = LBL 2 DEPTH5 V1 = LBL 3

 
Tip

Wskazówki dotyczące programowania:

  • Pierwsza głębokość podkonturu to głębokość cyklu. Do tej głębokości jest ograniczony zaprogramowany kontur. Dalsze podkontury nie mogą być głębsze niż głębokość cyklu. Dlatego też należy zasadniczo rozpoczynać z najgłębszego wybrania.
  • Jeśli kontur jest zdefiniowany jako wysepka, to sterowanie interpretuje zapisaną głębokość jako wysokość wysepki. Wprowadzona wartość bez znaku liczby odnosi się wówczas do powierzchni obrabianego detalu!
  • Jeśli zapisano głębokość równą 0, to wykonywana jest zdefiniowana dla wybrania w cyklu 20 głębokość. Wysepki wystają wówczas do powierzchni obrabianego detalu!
  • Jeśli wywoływany plik znajduje się w tym samym folderze jak plik wywołujący, to można dodać tylko nazwę pliku bez ścieżki.

Odpracowywanie konturu przy pomocy cykli SL lub OCM