Podstawy do definiowania współrzędnych

Programujesz obrabiany detal, definiując przemieszczenia na torze kształtowym i współrzędne docelowe.

W zależności od wymiarowania na rysunku technicznym wykorzystujesz współrzędne kartezjańskie bądź biegunowe z absolutnymi lub inkrementalnymi wartościami.

Współrzędne kartezjańskie

Zastosowanie

Kartezjański układ współrzędnych składa się z dwóch bądź trzech osi, leżących prostokątnie do siebie. Współrzędne kartezjańskie odnoszą się do punktu zerowego układu współrzędnych, znajdującego się w punkcie przecięcia osi.

Używając współrzędnych kartezjańskich możesz jednoznacznie określić punkt w przestrzeni, definiując trzy wartości osiowe.

Opis funkcji

W programie NC definiujesz wartości w osiach linearnych X, Y i Z, np. prostej L.

11 L X+60 Y+50 Z+20 RL F200

Zaprogramowane współrzędne działają modalnie. Jeśli wartość jednej z osi pozostaje ta sama, to nie należy ponownie definiować tej wartości dla dalszych przemieszczeń na torze kształtowym.

Współrzędne biegunowe

Zastosowanie

Współrzędne biegunowe definiujesz w jednej z trzech płaszczyzn kartezjańskiego układu współrzędnych.

Współrzędne biegunowe odnoszą się do zdefiniowanego uprzednio bieguna. Wychodząc z tego bieguna definiujesz punkt z odstępem do bieguna i kątem do osi bazowej kąta.

Opis funkcji

Współrzędne biegunowe możesz stosować np. w następujących sytuacjach:

  • Punkty na torach kołowych
  • Rysunki techniczne detalu z danymi kąta, np. w przypadku okręgów z odwiertami

Definiujesz biegun CC przy pomocy współrzędnych kartezjańskich w dwóch osiach. Te osie określają płaszczyznę i oś bazową kąta.

Biegun działa modalnie w programie NC.

Oś bazowa kąta zachowuje się następująco odnośnie płaszczyzny:

Płaszczyzna

Oś odniesienia kąta

XY

+X

YZ

+Y

ZX

+Z

11 CC X+30 Y+10

Promień współrzędnych biegunowych PR odnosi się do bieguna. PR definiuje odstęp punktu od bieguna.

Kąt współrzędnych biegunowych PA definiuje kąt między osią bazową kąta i punktem.

11 LP PR+30 PA+10 RR F300

Zaprogramowane współrzędne działają modalnie. Jeśli wartość jednej z osi pozostaje ta sama, to nie należy ponownie definiować tej wartości dla dalszych przemieszczeń na torze kształtowym.

Absolutne dane wejściowe

Zastosowanie

Absolutne dane wejściowe odnoszą się zawsze do początku. Dla współrzędnych kartezjańskich początkiem jest punkt zerowy a dla współrzędnych biegunowych początkiem jest biegun jak i oś bazowa kąta.

Opis funkcji

Absolutne dane wejściowe definiują punkt, na który pozycjonuje sterowanie.

11 L X+10 Y+10 RL F200 M3

; pozycjonowanie na punkt 1

12 L X+30 Y+20

; pozycjonowanie na punkt 2

13 L X+50 Y+30

; pozycjonowanie na punkt 3

11 CC X+45 Y+25

; definiowanie bieguna kartezjańskiego w dwóch osiach

12 LP PR+30 PA+0 RR F300 M3

; pozycjonowanie na punkt 1

13 LP PA+60

; pozycjonowanie na punkt 2

14 LP PA+120

; pozycjonowanie na punkt 3

15 LP PA+180

; pozycjonowanie na punkt 4

Inkrementalne dane wejściowe

Zastosowanie

Inkrementalne dane wejściowe odnoszą się zawsze do zaprogramowanych ostatnio współrzędnych. Dla współrzędnych kartezjańskich są to wartości osi X, Y i Z, dla współrzędnych biegunowych wartości promienia współrzędnych biegunowych PR i kąta współrzędnych biegunowych PA.

Opis funkcji

inkrementalne dane wejściowe definiują wartość, o którą pozycjonuje sterowanie. Ostatnio zaprogramowane współrzędne służą przy tym jako urojony punkt zerowy układu współrzędnych.

Definiujesz współrzędne inkrementalne z I przed każdą daną osi.

11 L X+10 Y+10 RL F200 M3

; pozycjonowanie absolutne na punkt 1

12 L IX+20 IY+10

; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 2

13 L IX+20 IY+10

; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 3

11 CC X+45 Y+25

; definiowanie bieguna kartezjańskiego i absolutnego w dwóch osiach

12 LP PR+30 PA+0 RR F300 M3

; pozycjonowanie absolutne na punkt 1

13 LP IPA+60

; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 2

14 LP IPA+60

; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 3

15 LP IPA+60

; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 4