Podstawy do definiowania współrzędnych
Programujesz obrabiany detal, definiując przemieszczenia na torze kształtowym i współrzędne docelowe.
W zależności od wymiarowania na rysunku technicznym wykorzystujesz współrzędne kartezjańskie bądź biegunowe z absolutnymi lub inkrementalnymi wartościami.
Współrzędne kartezjańskie
Zastosowanie
Kartezjański układ współrzędnych składa się z dwóch bądź trzech osi, leżących prostokątnie do siebie. Współrzędne kartezjańskie odnoszą się do punktu zerowego układu współrzędnych, znajdującego się w punkcie przecięcia osi.
Używając współrzędnych kartezjańskich możesz jednoznacznie określić punkt w przestrzeni, definiując trzy wartości osiowe.
Opis funkcji
W programie NC definiujesz wartości w osiach linearnych X, Y i Z, np. prostej L.
11 L X+60 Y+50 Z+20 RL F200 |
Zaprogramowane współrzędne działają modalnie. Jeśli wartość jednej z osi pozostaje ta sama, to nie należy ponownie definiować tej wartości dla dalszych przemieszczeń na torze kształtowym.
Współrzędne biegunowe
Zastosowanie
Współrzędne biegunowe definiujesz w jednej z trzech płaszczyzn kartezjańskiego układu współrzędnych.
Współrzędne biegunowe odnoszą się do zdefiniowanego uprzednio bieguna. Wychodząc z tego bieguna definiujesz punkt z odstępem do bieguna i kątem do osi bazowej kąta.
Opis funkcji
Współrzędne biegunowe możesz stosować np. w następujących sytuacjach:
- Punkty na torach kołowych
- Rysunki techniczne detalu z danymi kąta, np. w przypadku okręgów z odwiertami
Definiujesz biegun CC przy pomocy współrzędnych kartezjańskich w dwóch osiach. Te osie określają płaszczyznę i oś bazową kąta.
Biegun działa modalnie w programie NC.
Oś bazowa kąta zachowuje się następująco odnośnie płaszczyzny:
Płaszczyzna | Oś odniesienia kąta |
---|---|
XY | +X |
YZ | +Y |
ZX | +Z |
11 CC X+30 Y+10 |
Promień współrzędnych biegunowych PR odnosi się do bieguna. PR definiuje odstęp punktu od bieguna.
Kąt współrzędnych biegunowych PA definiuje kąt między osią bazową kąta i punktem.
11 LP PR+30 PA+10 RR F300 |
Zaprogramowane współrzędne działają modalnie. Jeśli wartość jednej z osi pozostaje ta sama, to nie należy ponownie definiować tej wartości dla dalszych przemieszczeń na torze kształtowym.
Absolutne dane wejściowe
Zastosowanie
Absolutne dane wejściowe odnoszą się zawsze do początku. Dla współrzędnych kartezjańskich początkiem jest punkt zerowy a dla współrzędnych biegunowych początkiem jest biegun jak i oś bazowa kąta.
Opis funkcji
Absolutne dane wejściowe definiują punkt, na który pozycjonuje sterowanie.
11 L X+10 Y+10 RL F200 M3 | ; pozycjonowanie na punkt 1 |
12 L X+30 Y+20 | ; pozycjonowanie na punkt 2 |
13 L X+50 Y+30 | ; pozycjonowanie na punkt 3 |
11 CC X+45 Y+25 | ; definiowanie bieguna kartezjańskiego w dwóch osiach |
12 LP PR+30 PA+0 RR F300 M3 | ; pozycjonowanie na punkt 1 |
13 LP PA+60 | ; pozycjonowanie na punkt 2 |
14 LP PA+120 | ; pozycjonowanie na punkt 3 |
15 LP PA+180 | ; pozycjonowanie na punkt 4 |
Inkrementalne dane wejściowe
Zastosowanie
Inkrementalne dane wejściowe odnoszą się zawsze do zaprogramowanych ostatnio współrzędnych. Dla współrzędnych kartezjańskich są to wartości osi X, Y i Z, dla współrzędnych biegunowych wartości promienia współrzędnych biegunowych PR i kąta współrzędnych biegunowych PA.
Opis funkcji
inkrementalne dane wejściowe definiują wartość, o którą pozycjonuje sterowanie. Ostatnio zaprogramowane współrzędne służą przy tym jako urojony punkt zerowy układu współrzędnych.
Definiujesz współrzędne inkrementalne z I przed każdą daną osi.
11 L X+10 Y+10 RL F200 M3 | ; pozycjonowanie absolutne na punkt 1 |
12 L IX+20 IY+10 | ; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 2 |
13 L IX+20 IY+10 | ; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 3 |
11 CC X+45 Y+25 | ; definiowanie bieguna kartezjańskiego i absolutnego w dwóch osiach |
12 LP PR+30 PA+0 RR F300 M3 | ; pozycjonowanie absolutne na punkt 1 |
13 LP IPA+60 | ; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 2 |
14 LP IPA+60 | ; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 3 |
15 LP IPA+60 | ; pozycjonowanie inkrementalnie na punkt 4 |